"Na zachodzie bez zmian"

Oto kilka zdjęć z dzisiejszego wypadu nad ocean. I uprzedzę wszystkie komentarze po prostu bajka…

Samba de Ovar

Portugalczycy potrafią się bawić o czym przekonaliśmy się w sobotę podczas parady w Ilhavo, ale był to dopiero przedsmak i niewinny festyn w porównaniu z fiestą w Ovar, która pokazała nam prawdziwe oblicze karnawału. Raz w roku, w ostatki to małe miasteczko ogarnia istna karnawałowa gorączka, która trwa aż do późnych godzin nocnych. Na ulicach bawią się całe pokolenia Portugalczyków poprzebieranych tak, że można się nabraćJ a główną arterią sunie kolorowy pochód tancerzy reprezentujący szkoły samby z całej okolicy. Artyści przygotowują się do tego wydarzenia przez cały rok ćwicząc zawiłe układy choreograficzne i zbierając na to fundusze od lokalnych władz. Trzeba przyznać, że samba robiła wrażenie i można było się przez chwilę poczuć jak na karnawale w Rio. Poli najbardziej podobały się dziewczynki w białych strojach greczynek, a Lence niebieski balonik, którym się jednak długo nie nacieszyła...My za to mogliśmy nacieszyć oczy( zwłaszcza Maciek) patrząc na tańczących Portugalczyków ( zwłaszcza Portugalki) i zatrzymać w kadrze niektóre układy choreograficzneJ (zwłaszcza bioder). Na koniec żeby wyciszyć się po karnawałowym szaleństwie zaszyliśmy się w małej knajpce, która okazała się( sądząc po licznych pamiątkach umieszczonych w gablotach) bastionem kibiców lokalnej drużyny piłkarskiej

„Marsz karnawałowy na modłę portugalską”

Mimo, iż Portugalia nie obchodzi karnawału tak hucznie jak Brazylia to na pewno dużo się tu dzieje i to przez parę dni. O czym przekonałam się już w piątek kiedy to przyszłam wcześniej z Leną po Polę by zabrać ją na „ wagary” nad ocean. W przedszkolu zaś ku wielkiej uciesze Leny przywitała nas wesoła gromadka: Spidermenów, piratów, wróżek ,Pocahontas, Ninje i Pola w stroju… księżniczki . Tak więc „karnawałowe szaleństwo” rozpoczęliśmy na plaży co prawda nie na Copacabanie, ale na pewno w rytmie samby. Maciek zrobił nam niespodziankę i dołączył do nas po pracy. Jednak najważniejszy dzień do którego szykowały się już od stycznia( stroje szyte na miarę) okoliczne przedszkola(w tym oczywiście przedszkole Poli) to ostatnia sobota karnawału. W tym dniu małe senne Ilhavo przeobraziło się w jedną wielką imprezkę, w której królowała samba, a ulice, skwery, okoliczne place zapełniły się radosną gawiedzią. Wstrzymano ruch samochodowy i główną ulicą miasteczka ruszył pochód przedszkolaków poprzebieranych w kolorowe stroje. W tym roku motywem przewodnim były pory roku, a Poli przedszkole reprezentowało jesień. Na czele barwnego korowodu dumnie kroczyła dyrektorka przedszkola(ulubienica Poli) również w odpowiednim stroju, za nią „pampersiaki” przebrane za dynie, a na końcu starszaki jako kolorowe strachy na wróble i leśne skrzaty. Pochód zamykały bałwanki ( już z innego przedszkola) i bliżej nieokreślone stworki. Przedszkolanki „nie pozostawały w tyle” za swoimi podopiecznymi i dzielnie prezentowały się w swoich karnawałowych ubrankach. Lena też brała udział w pochodzie przebrana za joaninha’ę (biedronkę). My też w razie „pospolitego ruszenia” mieliśmy w planach karnawałowe stroje( ja pielęgniarki-wymarzony strój Maćka), a Maciek duchownego ( nie mylić z Duchovnym z ”Californication”). Rodzicom tym razem darowano tak więc pozostała im rola obserwatorów i fotografów zarazem. Gapiów i uczestników parady rozgrzewała samba i inne karnawałowe hiciory, a w powietrzu unosił się zapach cukrowej waty i pieczonych ciasteczek…

„Vivat Academia, vivant professores!”

Coimbra to miasto, którego korzenie sięgają czasów starożytnych, a słynny tutejszy uniwersytet był do początku ubiegłego stulecia jedynym uniwersytetem w Portugalii. I nadal mimo iż powstały nowe uczelnie co roku tysiące studentów przyjeżdża do tego miasta by kultywować lokalne zwyczaje i oddać duszę we władanie fado. Może dlatego Coimbra mimo „sędziwego” wieku zachowuje młodzieńczą świeżość. My też postanowiliśmy poczuć magię tego miejsca i poszukać śladów przeszłości w tym niezwykłym mieście. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od „przystanku” na kawę w jednej z uroczych kawiarni nad rzeką Mondego, a dziewczynki od dokarmienia tutejszej fauny - kaczek i mew - biszkoptami. Potem Pola „zaliczyła” standardowo plac zabaw i ruszyliśmy na „podbój Coimbry”. I tak wspinając się pod górę zajrzeliśmy do XII-wiecznej Se Velha(stara katedra) z pięknym misternie złoconym ołtarzem, a potem dalej wąskimi uliczkami aż do Universidade Velha(Stary Uniwersytet), który jest podobno najbardziej oddanym strażnikiem barwnej przeszłości Coimbry, o czym mogliśmy się przekonać oglądając piękne uniwersyteckie budynki, a wśród nich barokową bibliotekę zapełnioną od góry po sufit starodrukami. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i upływającego czasu… dlatego nie zabawiliśmy tam długo. Wracając minęliśmy grupkę studentów w tradycyjnych czarnych pelerynach przypominających wielkie nietoperze. Niestety nie śpiewali fado(podobno to domena studentów), ale coś co w wolnym tłumaczeniu może znaczyć „do boju, do boju nie poddamy się”. My poddaliśmy się po paru godzinach zwiedzania i daliśmy się „skusić” na kawę do miejsca polecanego przez przewodnik tzn. kawiarni(Cafe Santa Cruz) mieszczącej się w budynkach klasztornych. Po lekkim posiłku(tosty, kawa, sok pomarańczowy) i słonym rachunku ruszyliśmy tym razem na poszukiwanie parkingu i samochodu. Udany dzień zakończyliśmy pyszną kolacją( węgorz w potrawce z ziemniakami), którą zamówiliśmy już w lokalnej knajpce w Ilhavo.