"Lisbon story"

Nie dziwię się Annie Marii Jopek, że to właśnie Lizbonę wybrała na miejsce zamieszkania i, że śpiewa "Lizbona moja miłość". Miasto to bowiem potrafi oczarować od pierwszego wejrzenia, kusząc  niezliczoną ilościa atrakcji począwszy  od pyszej kawy w uroczych kafejkach, po wyborne jedzenie, a kończąc wieczornym fado z lampką wina czy  dyskotekowym szaleństwem w starych dokach... My mimo iż spędziłyśmy tam zaledwie weekend udało sie nam "zakosztować" kazdej z tych rzeczy:).Do stolicy przyjechałyśmy szybkim pociągiem z Aveiro(2h) i udałyśmy się prosto do hotelu położonego przy głównej ulicy w dzielnicy Baixa, parę  kroków od metra. "Browns apartament", który zarezerwowała Basia okazał się super nowoczesnym hotelem z, którego aż żal było wychodzić:).Postanowiłyśmy jednak coś przekąsic przed "nocnym szaleństwem" i udałyśmy się do małej knajpki z dala od restauracyjnych naganiaczy i turystycznych szlaków.Po krewetkowym obżarstwie i białym winie ruszyłyśmy w poszukiwaniu Fado czyli wzruszających pieśni o utraconej miłości i minionej sławie...Okazało sie jednak, że znalezienie Fado w tej dzielnicy to jak szukanie igły w stogu siana.Musiałyśmy się zadowolić mniej wyrafinowaną muzyką serwowaną w okolicznych barach, która nie miałanie nic wspólnego z żałosnymi pieśniami...:). Na drugi dzień "oszołomione muzyką" musiałyśmy zmienić hotel i przenieść się do samego serca Lizbony czyli na Alfamę - najstarszej dzielnicy Lizbony, położonej u stóp Castelo de Sao Jorge.  I tu zaczęły się schody. Na szczęście okazało się, że były to schody do raju, ale zanim tam dotarłyśmy musiałyśmy się wspinać wąskimi, stromymi uliczkami, taszcząc na zmiane jedna walizę, a wszystko w pełnym słońcu i na "lekkim oszołomieniu". Kiedy jednak dotarłyśmy do celu i zobaczyłyśmy to nasze "okno na świat" to szybko zapomniałyśmy o zmęczeniu. Pensjonat składał się z kilku apartamentów,które ulokowane były wokół uroczego patio, ale tylko z naszego okna  był zapierający dech-widok na całą Alfamę.Po prostu bajka... Znowu żal było wychodzić, ale Lizbona kusiła tym razem muzyką wydobywającą się praktycznie z kazdego zakątka. Miałam wrazenie, że cała miasto jest wypełnione nią po brzegi  począwszy od delikatnego jazzu, który sączył się gdzieś z balkonu miedzy suszącym się praniem, po czyste dzwięki muzyki klasycznej wypływające spod palców  pianistki w lokalnej restauracji, po niesamowite dzwięki gitarry miejscowego artysty pod murami zamku, aż wreście  po rzewne Fado śpiewane przez miejscowych artystów tak, że aż miałam ciary na plecach...Fado, na które trafiłyśmy ostatniego dnia wieczorem-okazało się bowiem, że było tuż za rogiem, pare metrów od naszego mieszkania na Alfamie:). W Lizbonie byłam ponad 10-lat temu, ale mogę powiedzieć, że nic się nie zmieniła przez ten czas tzn.dalej wabi, uwodzi turystów i stare powiedzenie, że "Coimbra studiuje,Braga się modli, Lizbona się stroi, a Porto pracuje"  pasuje do tego miasta jak ulał.